بدون شرح

وفا نكردي و كردم، خطا نديدي و ديدم

شكستي و نشكستم، بُريدي و نبريدم

اگر ز خلق ملامت، و گر ز كرده ندامت

كشيدم از تو كشيدم، شنيدم از تو شنيدم

كي ام، شكوفه اشكي كه در هواي تو هر شب

ز چشم ناله شكفتم، به روي شكوه دويدم

مرا نصيب غم آمد، به شادي همه عالم

چرا كه از همه عالم، محبت تو گزيدم

چو شمع خنده نكردي، مگر به روز سياهم

چو بخت جلوه نكردي، مگر ز موي سپيدم

بجز وفا و عنايت، نماند در همه عالم

ندامتي كه نبردم، ملامتي كه نديدم

نبود از تو گريزي چنين كه بار غم دل

ز دست شكوه گرفتم، بدوش ناله كشيدم

جواني ام به سمند شتاب مي شد و از پي

چو گرد در قدم او، دويدم و نرسيدم

به روي بخت ز ديده، ز چهر عمر به گردون

گهي چو اشك نشستم، گهي چو رنگ پريدم

وفا نكردي و كردم، بسر نبردي و بردم

ثبات عهد مرا ديدي اي فروغ اميدم

مادر

گويند     مرا  چو   زاد     مادر                      پستان به دهان گرفتن  آموخت

شب ها   بر ِ  گاهواري      من                      بيدار نشست  و  خفتن  آموخت

دستم  بگرفت  و پا  به  پا  برد                       تا شيوه ي  راه  رفتن  آموخت

يک حرف و دو حرف بر زبانم                       الفاظ  نهاد    و  گفتن   آموخت

لبخند    نهاد     بر    لب    من                       بر غنچه ي گل شکفتن آموخت

پس هستي من ز هستي  اوست                     تا هستم وهست  دارمش دوست

اینگونه نگاه کنيد...

اینگونه نگاه کنيد...

مرد را به عقلش نه به ثروتش

. 

زن را به وفايش نه به جمالش

. 

دوست را به محبتش نه به کلامش

. 

عاشق را به صبرش نه به ادعايش

. 

مال را به برکتش نه به مقدارش

. 

خانه را به آرامشش نه به اندازه اش

. 

اتومبيل را به کاراییش نه به مدلش

. 

غذا را به کيفيتش نه به کميتش

. 

درس را به استادش نه به سختیش

. 

دانشمند را به علمش نه به مدرکش

. 

مدير را به عمل کردش نه به جایگاهش

. 

نويسنده را به باورهايش نه به تعداد کتابهايش

. 

شخص را به انسانيتش نه به ظاهرش

. 

دل را به پاکیش نه به صاحبش

. 

جسم را به سلامتش نه به لاغریش

. 

سخنان را به عمق معنایش نه به گوینده اش